Πεζοπορία στο Μαίναλο (Στεμνίτσα - Δημητσάνα) 28 Ιανουαρίου 2018

Φωτογραφίες: Δήμητρα Μπακοπάνου, Δήμητρα Λέντερη, Ντίνα Γεωργακοπούλου, Σπήλιος Μιχαλόπουλος.

Ξεκινώντας από τον Πύργο με την πρώτη ομάδα να συγκεντρώνεται νωρίς το πρωί, το λεωφορείο ξεκίνησε το ταξίδι του, με τις υπόλοιπες ομάδες να επιβιβάζονται καθ' οδόν στον Πλάτανο, την Αρχαία Πίσα και την Δημητσάνα για τους ερχόμενους από Αθήνα. Παρέα μας είχαμε την μαγική ανατολή του Ηλίου, η οποία έριχνε το ζεστό της χάδι στην πρωινή ομίχλη που σχημάτιζαν στα φαράγγια τους, ο Αλφειός, ο Ερύμανθος και ο Λάδων, δημιουργώντας τοπία απαράμιλλης ομορφιάς. 

Αφού φτάσαμε στη Στεμνίτσα, με τα μοναδικά πετρόχτιστα κτίρια και τα καλντερίμια της, συγκεντρωθήκαμε πεζοί στην κεντρική πλατεία, για να ξεκινήσουμε την περιπέτειά μας. Η πινακίδα μας έδειχνε τον προορισμό μας: Δημητσάνα 12.700 μ. , καθώς και τους ενδιάμεσους σταθμούς. Με την ομάδα μας γεμάτη ενέργεια, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε το φαρδύ μονοπάτι, που οδηγεί στον Λούσιο ποταμό, περνώντας από τα τρία σημαντικά μοναστήρια της περιοχής. 

Με το βλέμμα όλων να περιπλανιέται στην ομορφιά του περιβάλλοντός μας, χωρίς να το καταλάβουμε και σχετικά σύντομα, φτάσαμε στο ποτάμι και στα μισά της διαδρομής. Εκεί, κάναμε το πρώτο μας διάλειμμα, συντροφιά με την βουή του ορμητικού νερού και με κέρασμα τσίπουρο και λουκούμι από τον Σύνδεσμό μας.

Από το σημείο αυτό και έπειτα, γνωρίζαμε όλοι ότι θα έχουμε ανηφορική διαδρομή, με πρώτο στόχο, τη δύσκολη ανηφορική σκάλα έως τη μονή Φιλοσόφου. Έχοντας αφήσει πίσω το πιο δύσκολο κομμάτι της πεζοπορίας μας, περπατούσαμε παράλληλα με το ποτάμι, σε στενό μονοπάτι και παρά την κούραση, το κλίμα ήταν υπέροχο και η διάθεση όλων στα ύψη. Είχαν επανέλθει τα γέλια και τα πειράγματα και η ομάδα είχε αρχίσει και πάλι να δένει και να γνωρίζεται καλύτερα. 

Πλησιάζοντας στο Μουσείο Υδροκίνησης, το νερό μπήκε κι αυτό στην παρέα μας και στο μονοπάτι μας και έδωσε άλλο τόνο στην διαδρομή. Αλληλοβοήθεια, συντροφικότητα, υπευθυνότητα. Οι τρεις λέξεις που χαρακτήριζαν την ομάδα μας στο κομμάτι αυτό. Τελευταία στάση κάναμε στο Μουσείο και μια ανάσα μας χώριζε πλέον από τον τελικό προορισμό μας. Ήταν αλήθεια, έπειτα από λίγη ώρα, η Δημητσάνα ορθώθηκε μπροστά μας επιβλητική. Μας περίμενε πλέον, το φαγητό στην τοπική ταβέρνα με το ζεστό κλίμα της παρέας μας και επιστροφή στο τόπο μας, όπου θα αναπολούμε τις στιγμές που ζήσαμε. 

Ραντεβού στην επόμενη περιπέτεια...

Φωτογραφικό υλικό: